می‌دانید «یوم النکبة»، چه روزی است؟ شاید در موردش  شنیده باشید اما فقط و فقط فلسطینیان با پوست و گوشت و استخوان خود آن ۱۴ مه ۱۹۴۸  سهمگین را تجربه کرده‌اند، آن روزی که رژیم اشغالگر قدس صدها هزار فلسطینی را از سرزمین مقدس بیرون راند و در خیال خود «سرزمینی بی مردم را برای مردمانی بی سرزمین» تدارک دید،‌اما فکر می‌کنید مردمان این سرزمین وقت این کوچ اجباری چه کردند؟ مردان فلسطینی با خود، مدارک و سند خانه‌ها و زنان فلسطینی اما با خود کلید خانه‌هایشان را بردند. 

حال، زنان  این کلیدداران امید ۸۰ سال است که کلید خانه‌هایشان را با خود همه جا می‌برند و وقت رفتن از این دنیا، کلید را برای نسل بعدی ارث می‌گذارند چراکه ایمان دارند روزی به سرزمین مقدس برمی‌گردند و در خانه‌هایشان زندگی را جاری می‌کنند.

امیدی که «کلید» را از همان روزهای سیاه، به نشانه‌ای روشن برای مقاومت تبدیل کرد، همان نمادی که این روزها با آثار هنرمندانی تجسمی از سراسر دنیا در نمایشگاه بین‌المللی «همچنان طوفان» دایر در حوزه هنری به چشم می‌بینم و به زبان هنر از آن حکایت‌ها می‌شنویم.

در نخستین اثر، زنی استوار در پوستری دیده می‌شود که با دو دست کلیدی بزرگ را گرفته است. هر قسمت از دستان، شانه‌ها، گیسوان زن با اشکال هندسی و رنگ‌های سیاه و قرمز و سبز (رنگ‌های اصلی پرچم فلسطین) پازل مقاومت را تکمیل کرده، فلسطین و ۱۹۴۸ هم در تصویر از شروع تاریخ بیرون راندن فلسطینیان از سرزمین مقدس حرف می‌زند و نکته مهم بخش روشن و مرکزی تصویر است که کلید در آن قرار دارد و توامان از امید و مقاومت خبر می‌دهد.

در اثر بعدی کف دستی صورتی رنگ، کلیدی به شکل قلب را در برگرفته و  عبارت «DECOLONIZE  PALESTINE» در پس زمینه‌ای سفید لزوم استکبارستیزی در فلسطین را نه تنها با کلمات بلکه با جزء جزء عناصر در تصویر فریاد می‌زند.

اثر بعدی، تصویرسازی از تلفیق یک عکس واقعی و چند عنصر است. این تصویر دستی غرق در خون را نشان می‌دهد دستی که در مشت نیمه باز آن در کنار زیتون، کلیدی دیده می‌شود که بر حاشیه سر کلیدش نام فلسطین می‌درخشد. آن کلید هم نشانه اعتراض و مقاومت است و هم میراثی است که برای آزادی و امید به ارث می‌رسد.

در اثر بعدی، یک نقاشی می‌بینیم که زنی جوان چفیه به سر با لباسی سفید و پوشیده، کلیدی به گردن دارد. زن اشکی خونین روی گونه‌اش جاری است و در پس زمینه‌ای غروبی دیده می‌شود که چندان نیز دلگیر و غمگین نیست و در این اثر هم زن عنصر اصلی است که به کلید هویتی نو می‌بخشد.

نمای زنی با صورتی تمام سفید، یک روسری سبز و  پیراهنی قرمز که انگار پرچم فلسطین را در برگرفته و در دستانش کلیدی است، اثر بعدی در انعکاس این نماد است. زن طوری کلید در دست گرفته است که انگار آن را به مخاطب نشان می‌دهد، این یک تصویرسازی گرافیکی است که در خیابان اجرا شده تا کلیدداری زنان فلسطین این نماد فرهنگ مقاومت بیشتر و بهتر در فضای شهری دیده شود.

دستانی با رنگ‌های مختلف که انگشتان همه این دستان به کلیدی در مرکز تصویر می‌رسد و عبارت «we get free together» دور تا دور این دستان را در برگرفته، یک تصویرسازی گرافیکی با پس زمینه سیاه را رقم زده است. تصویری که از وفاق نسل‌ها و نژادهای مختلف برای مقاومت تا آزادی فلسطین حرف می‌زند.

 اثر پایانی با نماد کلید در این نمایشگاه، یک نقاشی است که در آن زنی چفیه به گردن فریاد اعتراض سر داده، نمادهای آوارگی و مقاومت توامان در تصویر دیده می‌شود اما دقیقا بالای سر زن، یک کلید دیده می‌شود که مرکزیت تصویر را هم در برگرفته و گویی همین کلید، راهگشای همه مشکلات جاری در این نقاشی است.